دهمین نشست از سلسله نشست‌های «صنعت بازی در ایران» با حضور آرمین هاشم‌زاده، مدیرشرکت بازی‌سازی “رایموند هنرپویان” سه‌شنبه دهم مردادماه از سوی پژوهشکده فرهنگ و هنر اسلامی برگزار شد.
دهمین نشست از سلسله نشست‌های “صنعت بازی در ایران”، بررسی زیست‌بوم بازی در ایران که تا‌کنون در قالب گفتگو با بازی‌سازان داخلی و آشنایی با تجربه زیسته آنان در این حوزه اجرا شده است، روز سه‌شنبه دهم مردادماه با حضور آرمین هاشم‌زاده، مدیرشرکت بازی‌سازی “رایموند” و محمدحسن یادگاری، پژوهشگر مطالعات رسانه برگزار شد.
آرمین هاشم‌زاده در ابتدای نشست به صنعتی نبودن حوزه بازی در ایران اشاره کرد و گفت: بازی را در ایران نمی توانیم صنعت گیم بنامیم، بلکه باید به آن اکوسیستم بازی بگوییم. صنعت آن چیزی است که ماهانه و سالانه خروجی دارد، درآمد بالایی دارد، خروجی محصول آن مشخص است، با توجه به اینکه این شرایط در ایران وجود ندارد به همین دلیل با عنوان “اکوسیستم بازی” از آن نام می‌بریم.
هاشم‌زاده در ادامه این گفت‌و‌گو به مرور تجربه‌ها، شکست‌ها و موفقیت‌های خود در حوزه بازی‌سازی پرداخت و گفت: بعد از ورود به دنیای بازی تا سه سال فقط آموزش دیدیم و بعد از آن وارد حوزه تولید شدیم. با تولید و عرضه سه بازی به بازار با شکست مواجه شدیم.
وی افزود از دلایل شکست می‌توانم به کمبود نیروی متخصص و عدم دانش برنامه‌نویسی تخصصی اشاره کنم. بعد از این شکست‌ها متوجه شدیم در خصوص بازی که قرار است تولید کنیم ابتدا باید تحقیق کنیم و این مسأله بسیار مهم است، زیرساخت‌های فنی محصول و تیم، زمان‌بندی و عدم شناخت بازار، عوامل مهمی بودند که ما در ابتدای کار نادیده می‌گرفتیم.
امروز بعد از شکست‌ها و کسب تجربه با یک تیم هفت نفره در بازار داخلی و بین‌المللی مشغول فعالیت هستیم و چندین بازی را به بازار گیم عرضه کرده‌ایم.
آرمین هاشم‌زاده، مدیر شرکت بازی‌سازی “رایموند” که در شهر تبریز مشغول فعالیت است به سختی کار بازی‌سازی در شهرهای دیگر اشاره کرد و گفت: بزرگ‌ترین مشکل کار در شهرهایی غیر از پایتخت، نبود فرهنگ “کار گروهی” است. حضور نیروهایی که به بهانه‌های مختلف میان راه پروژه را رها می‌کنند. اکثر نیروها کارآموز هستند و آموزش تخصصی در این حوزه را کسب نکرده‌اند. متاسفانه در خارج از تهران در حوزه آموزش بازی‌سازی ضعف بسیار زیادی وجود دارد.
وی افزود: تعدا کمی هم که مهارت کافی دارند، به دلیل اینکه آینده‌ای در این حوزه برای خود در شهرهای کوچک متصور نیستند به پایتخت مهاجرت می‌کنند و ریشه اکوسیستم بازی در سایر شهرها خشک می‌شود. این مشکلات با حمایت بنیاد بازی و وزارت ارشاد قابل تقلیل است.
هاشم‌زاده در خصوص مخاطب‌شناسی در این حوزه گفت: از آنجایی که در کشور ایران تولید صنعتی نداریم و صرفا تولید بر اساس علاقمندی بازی‌ساز است، چندان نمی‌توانیم مخاطب بازی‌ها را شناسائی و تحلیل کنیم. وقتی بیش از ۵۰ درصد تولید بر اساس علاقمندی است و از ارگانی حمایت نمی‌شود، مخاطب‌شناسی برای بازی‌ساز معنی ندارد.
هاشم‌زاده در پایان این گفت‌و‌گو گفت: مسئولان نباید نگاه سطحی به حوزۀ بازی داشته باشند و صرفاً جنبه سرگرمی این حوزه را در نظر بگیرند. وقتی محصولی ده تا سی میلیون و حتی بالاتر کاربر در بازار دارد باید متوجه شد که تا چه اندازه می‌تواند به حوزه اقتصاد کمک کند. انتقال فرهنگ و پیام فرهنگی به خارج از مرزها به راحتی با صنعت بازی امکان‌پذیر است.
ثبت دیدگاه