در چهلمین نشست مسأله شهر با حضور معاون وزیر راه و شهرسازی؛ «مسکن در استطاعت؛ تأملی در سیاست‌های بازآفرینی شهری» بررسی شد
نشست چهلم از سلسله نشست‌های «مسأله شهر؛ گفتگوهای انتقادی مدیریت شهری و علوم انسانی در باب شهر» با موضوع «مسکن در استطاعت؛ تأملی در سیاست‌های بازآفرینی شهری» با حضور دکتر محمد آیینی، معاون وزیر راه و شهرسازی و مدیرعامل شرکت بازآفرینی ایران و دبیری سید فاضل سجادی، دوشنبه بیست‌وسوم بهمن‌ماه برگزار شد.
به گزارش روابط عمومی حوزه هنری، سجادی عنوان چهلمین نشست «مسأله شهر؛ گفتگوهای انتقادی مدیریت شهری و علوم انسانی در باب شهر» را «مسکن در استطاعت» عنوان کرد و افزود: در این گفت‌وگو به بررسی سیاست‌ها و عملکرد شرکت بازآفرینی شهری ایران با حضور دکتر محمد آیینی، معاون وزیر راه و شهرسازی و مدیرعامل این شرکت خواهیم پرداخت.
وی در طرح بحث خود مسکن در استطاعت، مسکن محرومین و مسکن اجتماعی را کلیدواژه‌هایی دانست که دولت و حکومت‌هایی که جنبه‌های حمایت از مسکن را مدنظر دارند، از آن بهره می‌برند. وی ادامه داد: این سیاست‌های حمایتی برای گروهی که به‌طور طبیعی قابلیت خانه‌دار شدن را ندارند؛ جهت ایجاد عدالت مسکن در داشتن مسکن و داشتن مسکن خوب، توسط دولت انجام می‌شود.
سجادی در خصوص سیاست‌های حمایتی مسکن افزود: در این سالیان این سیاست‌ها با فرازوفرود، پیروزی و شکست‌هایی همراه بوده، اما در دولت اخیر این سیاست با یک نظریهۀ بدیل با عنوان «مسکن‌های یک طبقۀ ویلایی» مطرح‌شده است.
آیینی در مقدمه صحبت خود، بازآفرینی شهری را بازآفریدن و ساختن شهر بهتر از قبل عنوان کرد و افزود: اگر این بازآفریدن بهتر از قبل صورت نگیرد، کار عبثی است. بحث کیفیت در این بازآفرینی جدی است.
وی ادامه داد: بازآفرینی مطابق سند ملی بازآفرینی دارای شش موضع و محدوده است. بافت فرسوده میانی که بناهای آن واجد ارزش‌های معماری، شهرسازی، فرهنگی و تاریخی نیستند. بافت‌های تاریخی فرسوده، سکونتگاه غیررسمی، محدودۀ با پیشینۀ روستایی، محدوده‌های صنایع آلاینده و آزاردهنده و محدوده کاربری‌های نامناسب، شش موضع سند ملی بازآفرینی هستند که سه محدوده اول آن مواضع اصلی بازآفرینی است.
آیینی مهاجرت از روستاها به شهرهای کوچک و مهاجرت از شهرهای کوچک به شهرهای بزرگ را یکی از دلایل حاشیه‌نشینی عنوان کرد و افزود: عدم اشتغال، خدمات اجتماعی، خشک‌سالی، جنگ، مشکل آب و … از علل مهاجرت و گریزناپذیر هستند و طبق قانون اساسی مهاجرت حق هر فرد است و مانعی علیه آن وجود ندارد.
آیینی نسبت شهرنشینی به روستانشینی امروزه را بالعکس ۷۰ سال پیش عنوان کرد و افزود: طبق آمار موجود در سال ۱۳۳۵، ۷۵ درصد جمعیت کشور روستانشین و ۲۵ درصد آن شهرنشین بودند، اما امروزه به‌وسیله مهاجرت، به‌مرور این نسبت تغییر کرده و بالعکس شده است. مهاجران به این دلیل که نمی‌توانند در بازار رسمی مسکن، مسکنی تأمین کنند وارد بازار سیاه مسکن می‌شوند و این مسئله تبعات خاص خود را به دنبال داشته و دارد.
آیینی افزود: در بعضی مناطق خدمات و صنایع ایجادشده‌اند،اما برای پیوست مسکن آن فکر و برنامه‌ای تنظیم و اجرانشد که باعث حاشیه‌نشینی شدند. همچون شهر ساوه که دارای ۱۱ محلۀ حاشیه‌نشین است.
وی به رسمیت شناختن برنامه‌ریزی برای مسکن کم‌درآمدها را زمینه‌ساز حل مسئله حاشیه‌نشینی دانست و افزود: پاسخ ما برای حل این مسئله که در «سند ملی توانمندسازی و سامان‌دهی سکونتگاه غیررسمی» آورده شده، شهرسازی در استطاعت است.
آیینی شهرسازی در استطاعت را شهرسازی دانست که مسکن و فضای شهری را برای گروه‌های کم درامد دسترس‌پذیرتر کند و دراین‌باره افزود: ذیل شهرسازی در استطاعت، مسکن در استطاعت و مسکن تدریجی وجود دارد. مسکن در استطاعت واحدهای مسکونی مقرون‌به‌صرفه برای افرادی با درامد متوسط است که با تکیه بر اعتبارات دولتی تأمین می‌شود. مسکن تدریجی نیز یکی از شیوه‌های استطاعت پذیرکردن طی یک فرایند برنامه‌ریزی‌شده است و هسته اول آن توسط خود مردم ایجاد می‌شود و درگذشته نیز این شیوه اجرایی می‌شد. ابتدا اتاقی برحسب نیاز اولیه توسط مالک ساخته می‌شد و به‌صورت تدریجی گسترش پیدا می‌کرد.
سجادی در رابطه با مسکن کم‌درامدها و نسبت آن با حکومت جمهوری اسلامی ایران اذعان کرد: شاید می‌توان گفت هیچ حکومتی به‌اندازۀ جمهوری اسلامی ایران برای مسکن کم‌درآمدها زمین و وام در اختیار نگذاشته است، اما وقتی یک نظام کلان اقتصادی مسیری را طی می‌کند که به طبع آن فاصله بین درامد و هزینه‌های مسکن زیاد می‌شود و همچنین کیفیت ساخت مسکن متناسب با شرایط اجتماعی، فرهنگی و بومی رعایت نمی‌شود، باعث بروز مسائل و مشکلات مسکن می‌شود.
ثبت دیدگاه