فعالیت های انساندوستانه سلبریتی ها: ایدئولوژی دهشگری جهانی

ترجمه فعالیت های انساندوستانه سلبریتی ها: ایدئولوژی دهشگری جهانی

(Celebrity Humanitarianism: The Ideology of Global Charity)

کتاب فعالیت های انساندوستانه سلبریتی ها: ایدئولوژی دهشگری جهانی نوشته ایلان کاپور به همت پژوهشکده فرهنگ و هنر اسلامی، توسط دکتر احسان شاه قاسمی عضو هیات علمی دانشگاه تهران در حال ترجمه است.

نویسنده هندی تبار ایلان کاپور در کتاب فعالیت های انساندوستانه سلبریتی ها: ایدئولوژی دهشگری جهانی نگاهی انتقادی از پشت پرده فعالیت انسان دوستانه سلبریتی ها ارائه کرده است. در این کتاب اطلاعات ارزشمندی از انگیزه های سلبریتی ها برای فعالیت های انسان دوستان، و رابطه آن ها با نظام جهانی سرمایه داری و کالایی سازی ارائه شده است. ایلان کاپور با استفاده از نظریه های اسلاوی ژیژاک توضیح می دهد که فعالیت های انساندوستانه سلبریتی ها نه تنها خیرخواهانه نیست، بلکه بسیار آلوده و مخرب است. این فعالیت ها نه تنها انسان ها را از درد و رنج نمی رهاند، بلکه آن ها را برای همیشه (یا مدتی طولانی) اسیر و برده نظام سرمایه داری، مصرف گرایی، کالایی سازی، و رهبری کسانی می کند که شایستگی حکومت بر قلب ها و ذهن ها را ندارند. نویسنده کتاب می گوید بحران آپارتاید اجتماعی و طرد اجتماعی که آدم ها را به زاغه نشینی وا می دارد و بردگی کشیدن از مهاجران را اخلاقی جلوه می دهد، با فعالیت به ظاهر انسان دوستانه سلبریتی ها کمتر از میزان موجود دیده می شود و یا اصلا دیده نمی شود. سلبریتی ها با رفتن به میان فرودستان و محرومان و دادن کمک های ناچیز و مقطعی، آن هم در حضور دوربین ها نه تنها از درد آن ها چیزی کم نمی کنند، بلکه به آن محرومان و میلیون ها محروم دیگر در سراسر جهان القا می کنند که هیچ جدایی اجتماعی وجود ندارد و جهان ناعادلانه کنونی ما، اتفاقا کاملا «عادلانه» است. فعالیت انسان دوستانه سلبریتی ها، تنها سلاحی مخفی برای تثبیت سرمایه داری و تبعیض است.

با وجود این که یک مطالعه شخصی و کوتاه چنین نیات شومی را به همه شهروندان نشان می دهد، باز هم می بینیم که مردم به آسانی حاضرند از فعالیت های انسان دوستانه سلبریتی ها حمایت کنند. باب گلدوف پیشتر در دهه ۱۹۷۰ خواننده اصلی گروه بومتاون رتز بود، در جولای ۱۹۸۵ بعد از اینکه کنسرت جهانی لایو اید را برگزار کرد اعلام کرد که دوباره با نام سنت باب متولد شده است. این یک کنسرت حماسی بود که بین آمریکا و بریتانیا تقسیم شده بود و برای گردآوری اعانه برای کمک به حدود ۳۰۰ میلیون قحطی زده ای طراحی شده بود که در نتیجه خشکسالی در کل منطقه آفریقای سیاه گرسنگی می کشیدند. مشخص است که مصائب طبیعی و رنج های مشابه انسانی هم وجود داشت، اگرچه کنسرت لایو اید از رسانه تلویزیون برای تاثیرگذاری بیشتر بهره برد: بینندگان در غرب ثروتمند از روی کاناپه های راحت خود مرگ کودکان را تماشا می کردند. نود و هشت درصد از تلویزیون های جهان این برنامه را دریافت کردند. در مجموع، بیش از ۱.۵ میلیارد بیننده این رویداد را تماشا کردند. کنسرت لایو اید ۱۰۰ میلیون دلار پول جمع کرد و این میزان بیشترین مقدار پولی بود که تا آن زمان در یک تک رویداد خیریه جمع شده بود. این اقدام جمعی آنچنان موثر بود که آغازی شد برای ورود ستارگان راک و دیگر سلبریتی ها به سیاست جهانی. وجهه گلدوف بین یک ستاره راک در حال افول، کسی که تقلا می کند تا دوباره جایگاه سابق خود را به دست بیاورد، و یک کارزار کننده آگاه اجتماعی و پر شر و شور برای حقوق بشر و مخالف نابرابری متغیر بوده است. در دو دهه بعد، وجهه کارزار کننده او برنده شد. در واقع، در سال ۲۰۰۵ او مجموعه دیگری از ستارگان را گرد آورد تا این بار تحت عنوان لایو۸ یک کنسرت بزرگ در چند جایگاه برگزار کند. نتیجه این کار افزایش قابل ملاحظه در بودجه های امدادی چند کشور بود. اما، کاپور به ما هشدار می دهد که اتفاقا این واقعیت خودش بخش خطرناک ماجرای فعالیت های انسان دوستانه سلبریتی ها است، چون سلبریتی ها تنها به جمعیت های محدودی، آن هم به صورت مقطعی و در جلو دوربین های فیلمبرداری و عکاسی، خدمات ارائه می کنند، و جمعیت های بیشتری را رها می کنند تا رنج بکشند. استدلال کاپور این است که فعالیت های کسانی مانند آنجلینا جولی، جرج سوروس، بیل گیتس و غیره نه تنها یک دهشگری انسان دوستانه نیست، بلکه نقش مهمی در تقویت و ثبات بخشی به نابرابری جهانی دارد.

این کتاب به زودی توسط پژوهشکده و فرهنگ و هنر اسلامی انتشار خواهد یافت.